به نظرم آدم هایی که با چیز های کوچیکی شاد می‌شن، آدم های خیلی خوش اقبالی هستن. آدم هایی که انگار چند سر و گردنی از بقیه بالا ترن. مثلا اونایی که بلدن با بازی با انگشت‌های یه نوزاد سر شوق بیان. با خوردن آبنبات ِ دسته دار ِ رنگارنگ ذوق کنن و با راه رفتن روی جوب آب، کودک درونشون رو زنده کنن. اون‌هایی که با گرفتن سلفی های بی نمکِ دوستانه از ته دل بخندن و با چند تا جوک بی مزه، خنده هاشون کش بیاد. اما در عوض آدم های بد اقبالی وجود دارن که حتی چیزهای بزرگ هم شادشون نمی‌کنه. حتی رفتن به فلان گوشه ی دنج شهر، رفتن به گالری های آنچنانی نقاشی، نشستن کنار دوست ها در بهترین کافی شاپی که می شناسن و داشتن همه چیز حتی.
آدم های بد اقبالی هستن آدم هایی که کم می خندن، کم شادن و پیش خودشون از کل دنیا طلبکارن.
درباره این سایت