لاتاری

از اون فیلم های (تقریبا) پایان خوش بود که خیلی از ماها دوست داریم. به موضوع جالبی پرداخته بود، موضوعی که شاید همه‌ی ما از وجودش مطلع بودیم ولی خیلی راجع بهش آگاهی نداشتیم. بازیگر ها نقش خودشون رو به خوبی ایفا کردن. ریتم فیلم پیوسته نبود و یه جاهایی ارتباط مخاطب با فیلم قطع می‌شد  یه جاهایی هم بود که مخاطب منتظر اتفاق های جدید می‌شد. در کل بد نبود!

شاید خیلی‌هامون حس این عکس رو بفهمیم. .