از دریاچه به جنگل!

تو دوران دانشجویی شنیده بودم که بهترین فصل برای دیدن چشمه های باداب سورت اردیبهشت ماه هست. برای همین چند روز باقی مانده اردیبهشت رو غنیمت دونستیم و قصد رفتن به اونجا کردیم. باداب سورت چند تا چشمه داره که هر کدوم از لحاظ رنگ، بو و حجم آب با هم متفاوتن. برای اینکه مسیر کوتاه تر بشه شب رو کنار دریای فرح آباد ساری سپری کردیم (که بنظرم فقط مسیر رو طولانی تر کردیم). صبح بعد از قدم زدن کنار ساحل و لذت بردن از ساحل زیبا و هوای خیلی گرم (!) به سمت باداب سورت حرکت کردیم. مسافت صد و خُرده ای کیلومتر بود، هوا هم گرم بود و لحظه ی آخر تصمیممون رو عوض کردیم و گفتیم که به جاش بریم دریاچه چورِت (میانشه). از دریاچه چورت به عنوان خواهرخوانده دریای خزر نام برده میشه که بر اثر زمین لرزه و رانش زمین به وجود اومده و گفته میشه بسیار زیباست. مسافت دریاچه چورت نسبت به مبدا ای که بودیم  کم تر بود و بین چورت و باداب سورت ۸۰ کیلومتر فاصله بود. به سمت دریاچه حرکت کردیم که در حد فاصل بین ساری و کیاسر قرار داشت. جاده ی زیبا، جنگل های بکر و تمیز و فوق العاده. به روستایی رسیدیم که از اونجا می‌شد به چورت رسید. راننده های وانت ابتدای مسیر ایستاده بودن و ادعا می‌کردن که اگه با ماشین خودتون برید دیگه نمی‌تونید برگردید و حتما باید با وانت برید. قیمت هم از ۸۰ تا ۱۲۰ متغیر بود که احتمالا به تعداد نفرات بستگی داشت. از اون جایی که تصمیم گرفته بودیم سفر کم هزینه داشته باشیم و وسایلی که باید برای ناهار از تو ماشین جمع می‌کردیم و با خودمون می‌بردیم، خیلی در هم شده بود، بی خیال چورت و ‌زیبایی هاش شدیم.

دیدنش این بار قسمتمون نشد، اما حتما زمان مناسب تری به دیدن این دریاچه زیبا و چشمه های باداب سورت خواهیم رفت. مسیری که طی کردیم رو در حال برگشت بودیم که داخل یه فرعی رفتیم و به جنگل فوق العاده بکر و زیبایی رسیدیم. بساط ناهار و چای آتشی رو همون جا علم کردیم و بعد از بارش بارون بهاری به سمت خونه حرکت کردیم.

راه برگشت حوالی ساری ناحیه ای به اسم اَمره بود که جنگل های زیبا و وسیعی داشت. اونجا هم مجددا بساط پهن کردیم و چادر زدیم و از زیبایی های جنگل و هوای خوب و لطیف بهاری و صدای پرنده ها لذت بردیم. چیزی که برام جالب بود تفاوت در جنگل ها بود. درخت ها و پوشش گیاهی دو جنگل کاملا با هم متفاوت بود و در عین تفاوت بسیار زیبا بود. جنگل اولی یه جنگل لطیف و عاشقانه بود ولی طبیعت جنگل اَمره بیشتر یادآور حیات وحش و جنگل های کمی ناامن بود. (نمیدونم منظورم رو رسوندم یا نه)